Dit jaar gaan we eerst naar Cochem. Daar hebben we, in het ‘ferien- und golfresort’ voor twee nachten een acht-persoons huisje gehuurd (3 slaapkamers). Dat is goedkoper dan een hotelletje. Bij dit park hoort een golfbaan en daar spelen we twee dagen. Zondag weer op huis aan en dan onderweg nog een golfbaan vlak bij de grens.
Maar eerst dus Cochem.

het park ligt op een plateau
(klik voor groter)

huisjes omgeven door golfbanen
(klik voor groter)

Best een eind autorijden (300 kilometer) en omdat de auto van René (die dit jaar eigenlijk aan de beurt is) kapot is, heeft de Zafira weer de eer. Vlak bij het einddoel wijst Tom-Tom ‘rechtdoor’ aan en we zien uit onze ooghoek nog net een richtingsbordje rechtsaf naar het resort. Wij volgen dus Tom-Tom en tot onze verbazing gaan we eerst langs een steile weg (met allerlei haarspeldbochten eerst een heel eind naar beneden en dan weer omhoog. Af en toe serieus bergwerk. Het zal wel korter zijn…

huisjes bijna ‘op’ de golfbaan… (klik=groter)

Het resort blijkt op een hoog plateau te liggen. Wel redelijke uitzichten (helaas geen helder weer), maar verder is er weinig te beleven. Het park is (zacht gezegd) niet erg bruisend en lijkt verder ook nogal gedateerd. We lunchen met een currywurst met frites en melden ons dan bij de golfbaan. We spelen belachelijk goedkoop: korting op korting en ook nog eens minder omdat de baan zo nat is. (waarschijnlijk hadden ze een rekenfout gemaakt, want de de volgende dag zijn bijna we twee keer zo veel kwijt.
De baan is niet heel bijzonder; een beetje kaal. Maar wel grappig dat het zo om die huisjes heen ligt en het uitzicht zou ook mooi kunnen zijn.

best nare regenbuien… (klik=groter)

Een probleem is wel dat het werkelijk bloedheet is (meer dan 31 graden) en af en toe best stevige regen. En de ‘rough’ is heel vervelend. Als je bal naast de fairway komt is het bijna hopeloos om hem terug te vinden. En als je hem al vindt ben je nog niet blij, want zie hem er maar eens uit te slaan. Wonder boven wonder kom ik met 31 punten de baan af en daarmee ruim aan kop.
Pas om een uur of 7 zijn we weer op het clubhuis (dwz het restaurant van het park). Vooral Frank en René zitten er helemaal doorheen en willen morgen een buggy. Naar het huisje en daar uitpakken, bed opmaken en douchen.

Cochem is best leuk (klik=groter)

de volgende dag bij licht

Met een taxi naar Cochem. Dat wordt nog opschieten, want in Duitsland gaan de keukens vroeg dicht. De taxirit gaat weer steil omlaag en we komen langs de Moesel terecht. Ziet er leuk uit, maar toch eerst maar zien dat we wat te eten krijgen. Dat lukt nog maar net. Na het eten lopen we rondje en zien hoog boven de stad de (nu verlichte) Reichsburg.
Na nog wat rondlopen en een drankje slingert een taxi ons tegen middernacht weer de berg op.

hoeveel van onze ballen zouden wel niet onder dat gemaaide gras liggen? Laat ze dat toch opruimen…:-(…

De volgende dag miezert het al als we opstaan en de verwachtingen zijn maar heel matig. Een positief punt is dat het niet meer zo bloedheet is. Er zijn geen buggies beschikbaar. Normaal wel; maar nu de baan zo drassig is, mogen die niet worden gebruikt. We lopen natuurlijk dezelfde ronde als gisteren, maar het gaat mij een heel stuk slechter af. Mijn ‘drives’ mislukken om onduidelijke reden. Ik eindig die dag als laatste met 17 punten, maar Frank en René profiteren te weinig. Ik sta nog steeds bovenaan.
We zijn nu al om een uur of half 5 klaar en daardoor ook een stuk eerder in Cochem (weer daar naartoe; want dat park lijkt ons niks aan). We kunnen nu bij daglicht wat rondkijken en eten prima bij een italiaan. Ook wat eerder ‘thuis’ en Frank en René kijken een stukje voetbal.

Golfen op een oude basis

De volgende morgen vroeg op. We hebben bedacht op het park niet te ontbijten (dat stelt daar ook niet veel voor hebben we gisteren gemerkt) en dan snel naar de volgende baan (200 kilometer op weg naar huis) en daar bijtijds lunchen.

over de startbaan naar de golfbaan (klik voor groter)

overal bunkers en barakken (klik voor groter)

Om iets over elven komen we bij die baan aan. Dat is nog een heel gedoe. De baan ligt op een oude engelse luchtmachtbasis (golfbaan aangelegd voor de hogere legerleiding) en je komt maar niet zo dat terrein op. Ingewikkelde aanmeldprocedure (dat had René al geregeld) en je moest je identificeren voor je naar binnen mocht. Een verlaten basis met overal nog barakken, enge opslagplaatsen en vliegtuig-bunkers. Over de startbaan werd je naar de golfbaan geleid. Dat zag er wat meer bewoond uit; met een (nog steeds een tikje militair aandoend) clubhuis. Helaas was er ziekte bij het keukenpersoneel, dus er kon nauwelijks wat te eten worden gescored. Eerder beginnen kon ook niet (er was een wedstrijd), dus we sloegen pas om half 2 af.

een mooie baan…

Het is een prachtige baan. Beetje ‘Nunspeet-achtig’, maar dan meer loof- dan naaldbomen. Ook nu weer best wat regen, maar de tweede helft knapte het weer een stuk op. Ik kwam met 24 punten als dagwinnaar van de baan en daarmee ook ‘winaaar’ van het weekend.

Na een klein biertje op het clubhuis naar Nederland. We dineren om een uur of half 9 bij een prima restaurant in Arnhem.
Uiteindelijk om half elf thuis. Weer een fijn weekend!