Zoeken (o.a. bij glas-in-lood op Pinterest) naar ‘iets leuks voor de Kerst’.
Ik vond de kerk, maar ook deze ‘moravische ster‘.
Eigenlijk best leuk om als ‘eindejaarscadeautje’ te geven. Ze zijn te groot om (als kerstkaart) te versturen, dus alleen familie en vrienden ‘in de buurt’ heb ik ermee verblijd.
Maar al met al waren dat er toch ruim 30.
En voor één ster moet je toch een kleine twee uur rekenen, dus het was nog een hele klus.

Het is dus een ‘moravische kerst-ster‘.
Ze zijn ook wel bekend als ‘Hernhutter ster’ en dan vaak van papier gemaakt.
Een ‘echte’ moravische ster moet geloof ik minstens 25 punten hebben.
Deze heeft er maar 12, maar ze zijn wel stevig!

Het is nog best een klusje:

– glas zoeken en snijden. 12 punten per ster.
– punten slijpen (om te voorkomen dat er bloed vloeit bij het verdere proces) en dan afwassen
– koperfolie om de randen heen plakken
– de randen ‘vertinnen’ met soldeer (en daarna weer wassen in soda en afwasmiddel)
– de ster in elkaar zetten

Al met al ruim anderhalf uur werk per ster. Als je er een hoop tegelijk maakt (bijvoorbeeld 60 punten voor 5 sterren), dan gaat het wat vlugger, maar is wel saai.
Hieronder zie je wat foto’s en filmpjes die laten zien hoe ik de ster heb gemaakt.

Op zoek naar ‘inspiratie voor de kerst’, kwam ik op Internet een leuk kerkje in glas-in-lood tegen.
Dat ga ik ook maken! Ik had nog een stukje ‘patroon-glas’ liggen wat volgens mij wel mooi is voor de muren.
Het ‘ontwerp’ mag verder geen naam hebben. Bijna los uit de pols (zie foto’s).

Alleen de toren viel me tegen. En hij werd ook wat scheef. Een beetje een ‘corona-toren’… Je moet anderhalve meter afstand houden. Dan zie je het niet zo erg.
Bij het dichtmaken van het dak zag ik dat ik de toren ‘aan de verkeerde kant’ van de kerk had gezet. Wat ik als voorkant had gedacht, heeft een mooiere deur en gevelversiering dan de achterkant.
De zaak toch maar los gehaald en ook de toren ietsje gefatsoeneerd.

In de doos met kerstverlichting vond ik nog een mooi setje. Om de lampjes een beetje netjes in de kerk te verdelen, van ijzerdraad een rekje geknutseld en dat in de kerk gesoldeerd. Best goed gelukt; alleen zijn het misschien toch wel iets teveel lampjes…
De batterijvoeding vervangen door een USB-voeding, want hij zal (tijdens de kerst) wel veel aanstaan.

Ik krijg (bijvoorbeeld uit de glas-in-lood groep op Facebook) veel positieve reacties, en ben er ook best trots op.
Blijf wel op anderhalve meter afstand! Ik ben nu eenmaal niet zo’n echt nette werker…

In het Openluchtmuseum van Arnhem herdenkt men momenteel dat daar 80 jaar geleden een groot aantal vluchtelingen zijn opgevangen.
In een wandeling (in het donker) loop je door het museum en op 22 gebouwen wordt steeds een stukje van ‘het verhaal’ vertelt middels een filmpje wat op dat gebouw wordt geprojecteerd.
Onderweg is ook de rest van het museum heel mooi verlicht.
Het verhaal is ‘een beetje dun’, maar het was allemaal wel heel mooi om te zien. En we hadden er mooi weer bij.

Ik ben er samen met mijn zoons geweest en daarna hebben we in een café in Ede de zaak nog even geëvalueerd. Dat was ook heel leuk.

De foto’s hieronder worden groter als je er op klikt.

Wij wonen nu bijna 6 jaar in ons nieuwe huis.
In januari 2019 had ik veel last van statische elctriciteit. Te droog!
Andere pantoffels gekocht en iets ingewikkelds gedaan met de ventilatie en toen moest het maar weer.
Begin 2020 begon de geliefde te mopperen over ‘droge ogen’ (en ik ‘trok ook weer vonken’).
Een luchtbevochtiger gekocht en die vanaf dat moment eigenlijk constant aan gehad.

Maar nu leven we in de herfst van 2024. Schimmel in de schoenenkast!
En ‘zilvervisjes’ (daar hadden we wel vaker af en toe last van). Dat duidt ook op ‘vocht’.
Ik had wel eens vaker op een hygrometer gekeken, maar die dingen geven allemaal verschillende waardes aan. En: ik vind RLV (Relatieve Lucht Vochtigheid) een ingewikkeld begrip.

De database er eens bij gepakt. Zie plaatje bovenaan. Dat is een jaar. Helemaal rechts is ‘nu’; helemaal links is een jaar geleden.
In hartje winter is het te droog; maar na de zomer wordt het te vochtig.
Stap 1 is dus om die *be*vochtiger uit te zetten.

Maar hoe kom je nu van vocht af?
Het (te) simpele antwoord is: ‘ventileren’. Maar dat hangt ook van van alles af.
Een *ont*vochtiger schijnt een goede aanschaf.
Dus: in de winter *be*vochtigen; in de zomer/herfst *ont*vochtigen. Wat kan een mens toch druk zijn…

Ik heb (behalve die ontvochtiger) nog 7 hygrometers gekocht (die ik vanuit mijn computer kan uitlezen).
Zal eens zien dat ik het probleem uit de wereld krijg….

Zes weken geleden schreef ik een uitgebreid bericht over mijn poging om een ijsmeter te maken. Dat bericht eindigde in mineur, vanwege de bedroevende nauwkeurigheid van de gebruikte ‘sensors’. Ik heb nu een andere gekocht: de ‘DFRobot A02YYUW Waterproof Ultrasonic Sensor – UART‘.
Deze doet het een heel stuk beter. De afgelopen nacht heeft het (voltooide) apparaat 10 uur staan meten (elke 2 minuten een meting) en kwam met resultaten die binnen 1 millimeter van elkaar bleven liggen. De nauwkeurigheid van het apparaat is hoogstens 1 millimeter; dus meer mag je niet verwachten.
We moeten maar eens zien of de ijsvereniging hier voldoende aan heeft.

Nu de sensor (hopelijk) in orde is, heb ik de afgelopen week besteed aan de behuizing van het apparaat.
Uitgangspunt is dat de zaak volledig mobiel moet zijn. De meting (in de ijsbaan) moet gebeuren op een plek waar niet handig stroom beschikbaar is en er rijdt ook een sproeiwagentje rond.
Het idee is om, voorafgaand aan het sproeien, een ‘stok’ (vanwege zijn vorm en functie noemen we het ‘de galg’) in de rand van de baan te steken en daaraan de ijsmeter te hangen. De ijsmeter werkt op batterijen en geeft de gegevens via WiFi door aan de computer in het clubhuis.
De ijsmeter werkt dus op een (oplaadbare) batterij. Om stroom te besparen gaat de computer na elke meting ‘in diepe slaap’. Ik heb getest met metingen ‘om de twee minuten’ en de batterij ging dan 60 uur mee. Ook heb ik het ding in de diepvries gedaan en ook daar bleef het een paar dagen werken.

Een ander punt is de ‘waterdichtheid’. Ik heb bedacht om een ‘binnenwerk’ te maken waar alle elektronika inzit en daar een waterdichte kap overheen te schuiven. Aan de onderkant is de zaak dan nog wel open Daar moet de sensor ‘zicht’ hebben, maar het water komt van boven en opzij. Ik heb er wel vertrouwen in dat het binnenwerk voldoende beschermd wordt door de kap.

De ijsmeter is nog zo’n heel doosje (7x11x15 cm). Het heeft allemaal toch zijn ruimte nodig, en ik ben eerlijk gezegd niet heel goed in dingen heel klein maken.
Ik heb nog overwogen om alleen de sensor zelf (4x10x2 cm) aan de galg te bevestigen. Maar dan zit je weer met een (lange) draad. Die kan voor storingen zorgen en is lastig met opruimen en zo. En waar zet je het kastje met de computer dan veilig neer?
Zoals het ding nu is, schuif je het doosje op ‘de galg’, zet hem aan en klaar is kees. Na het sproeien moet alles weg (voor de veiligheid van de schaatsers). Je haalt het doosje van de galg en ruimt het op. Het kan zijn dat het hele zaakje is vastgevroren en dat ‘galg + meter’ naar het clubhuis moeten worden gebracht om daar te ontdooien. We zullen zien.
Al met al heb ik het idee (in ieder geval de hoop) dat deze ijsmeter voldoende robuust is en handig in het gebruik.

Hieronder een hele serie foto’s van het apparaat.
Er op klikken maakt ze groter en bij sommige foto’s staat ook wat verklarend commentaar.

Voordat de ijsmeter daadwerkelijk kan worden ingezet in Winterswijk kan worden ingezet, moet er in de clubhuis-computer aldaar nog een aanpassing worden gedaan.
Wordt vervolgd…

Van 5-12 september zitten we in het plaatsje Monschau; in een mooi, ruim appartement aan de rand van de ‘historische Altstad’.
Op één dag na hebben we prima weer en maken o.a. een paar mooie wandelingen.
Hieronder per dag een klein verslagje en wat foto’s.
Zoals altijd zie je de foto’s groter als je er op klikt.

---

Donderdag 5 september

Om 10:19 vertrokken richting Monschau.

Sinds gisteren (stom natuurlijk) een nieuwe telefoon.
Van de snelweg af kwam ik er achter dat we geen audio-aanwijzingen kregen van de navigatie. De hele weg nog niet gehad.
Ik gebruikte ‘android auto’ met mijn nieuwe telefoon. Het bleek dat mijn (nieuwe) telefoon in ‘niet storen’ stond. Dan geeft hij geen geluid. Kwestie van foute instelling.
Tweede sputter met de nieuwe telefoon: bijna bij Monschau viel mijn navigatie weg. Mijn telefoon had geen Internet meer.
Geloof het of niet: storing bij KPN bij het omzetten naar een nieuw abonnement.

Maar we kwamen aan.
Je rijdt met een gigantische omweg Monschau in.
Dat moet anders kunnen… Maar het duurt tot maandag voor het ons lukt om het (slechte) alternatief te vinden.

Een heel mooi (en groot) appartement aan de rand van ‘de Altstad’.

Einde middag lopen we even het stadje in en eten een hapje.
Peter een forel en Phia een Flammkuchen.

‘s Avonds kijken we 3 (!) afleveringen van Shetland (seizoen 7)
Helaas krijg ik de (van huis meegenomen) Chromecast niet aan de praat, maar we hebben de laptop met een HDMI-kabel (ook meegenomen) aan de TV gekoppeld. Gaat prima.

Tegen twaalven uitgeput te bed.

---

Vrijdag 6 september

Het plan is om naar een oude loodmijn te gaan.
Die gaat om half 11 open en om 11 uur is er een rondleiding; diep onder de grond.

Het is ruim een half uur rijden en we vertrekken om kwart voor 10, nadat we een (nog van huis meegenomen) boterhammetje hebben gegeten.
We rijden door het natuurpark Eifel. Werkelijk heel mooi. Maar het is erg mistig.

Het is niet echt druk…

We komen om iets na half 11 bij de mijn aan en zijn de enige bezoekers.
Maar dat is geen probleem. Ze trommelen telefonisch een gids op en die leidt ons de oude mijngang in.
Hij heeft natuurlijk alle tijd voor ons (ze hebben ook wel eens rondleidingen voor 30 man).
Het is natuurlijk allemaal heel interessant en verbazend.

Tegen 1 uur komen we weer bovengronds.
Er is daar veder niets te beleven (het kleine museum hadden we al om half 11 bekeken) en we besluiten om, op weg naar Monschau, langs een dierentuin (annex roofvogeltoestand) te gaan. Op de heenweg naar de loodmijn waren we daar al langs gekomen.
Het is inmiddels mooi weer geworden.
Bij de dierentuin nemen we eerst een klein hapje (tosti/currywurst) en twijfelen of we er wel in zullen gaan.
Er zijn bar weinig mensen, het ziet er wat ‘vergane glorie’ uit, het is best duur en Phia is bang voor vogels.
Maar we gaan er toch in. Net op tijd voor de vliegshow van 14:30 uur.
Het zijn wel echt heel grote vogels hoor….
En ze laten ze vliegen over een klein parkje.
Phia vindt het niks en Peter probeert goede foto’s te maken met zijn nieuwe telefoon.
Om 15:10 is het wel zo’n beetje klaar en we lopen een rondje door ‘de dierentuin’.
Het beste wat je ervan kunt zeggen, is dat de dieren veel ruimte hebben…

We vertrekken weer richting Monschau.
We willen in ieder geval wat boodschappen doen bij de grote LIDL daar en liefst ook wat stroom laden.
En misschien ‘uit eten’ bij een Italiaans restaurant, wat bij die LIDL in de buurt moet zijn.
Tanken en boodschappen doen gaan prima. Maar eigenlijk hebben we geen zin in uitgebreid uit eten. We nemen wat mee vanaf de LIDL.

Om 6 uur weer ‘thuis’. Zeer moe. Klein glaasje wijn en een versterkend dutje.
Daarna wat gegeten (Phia een salade, Peter een stukje lamsvlees) en nagedacht over morgen.

We gaan morgen wandelen. 10 km.
Verder nog geen plannen.

De avond wat lezen en dit verslagje typen.

---

Zaterdag 7 september

Vandaag prachtig weer. En de vooruitzichten zijn wat minder.
We gaan wandelen. Maar niet overdreven ver. Een kilometertje of 11.
De start is een kwartiertje rijden vanaf ons appartement en is een rondje langs (en soms in) het natuurpark Eifel.

Het is vooral door een mooi bos en we komen bijna niemand tegen.
Vooral het tweede deel is flink stijgen (dan zullen we het eerste deel wel vooral gedaald zijn) en ik ben blij dat we er zijn. ‘De jaren beginnen te drukken’.
We willen bier.

We denken slim te zijn om dat bierdrinken te combineren met een bezoek aan de ‘Oleftalsperre‘: een kwartiertje rijden.
Maar dat wordt niks. Je moet parkeren aan de voet van die dam en dan steil omhoog lopen. Dat zal minstens een kwartier kosten en we hebben de pap op. Ook is er grote twijfel of er boven wel horeca is.
Het blijft bij en beetje domme foto van de stuwdam en dan weer het eind terug naar de plek waar we eerst wat wilden drinken. Wel een beetje jammer dat we er niet op zijn geklommen, want volgens dit filmpje is het best mooi…

Uiteindelijk met grote vertraging aan een (ook) grote bier.
De rest van het plan is als volgt: we rijden naar huis, parkeren de auto, lopen het dorpje in, reserveren een restaurant en lopen terug naar huis om te douchen en bij te komen.
Lukt allemaal.

Als we ‘s avonds het dorpje inlopen komen we de optocht tegen van de Monschauer Kermes.
Een soort heideweek, zeg maar.
Als ‘diner’ komt Peter terecht bij een echte ‘sniposa’ (Schnitzel, Pommes Frites en Salat). Daar zijn de restaurants hier in gespecialiseerd…

Na het eten lopen we terug naar huis. We gaan TV kijken.

---

Zondag 8 september

Vandaag een rondwandeling vanuit Monschau.
Hij is 14 kilometer, maar je kunt hem inkorten tot 9.
Omdat het vandaag in Monschau ‘open monumentendag’ is, vinden we dat een mooie reden/smoes voor die inkorting.
De wandeling is nogal wisselend. Soms mooier dan gisteren, maar ook veel lelijke/saaie stukken.
De wandeling staat te boek als ‘zwaar’ en dat komt vooral door een heel venijnig stukje dalen.
Phia had stokken bij zich, en dat had ik ook moeten doen. Maar het ging goed.

De afkorting bracht ons in Höfen, bij hetzelfde koffietentje als waar we gisteren waren afgezet.
Toch maar koffie. Met een stuk taart (alleen voor Peter; die kan het hebben).
Höfen stond al op onze ‘to-do-list’ vanwege de vele heggen daar. Ter bescherming tegen sneeuwstormen en ellende liet men de beukenheggen heel hoog (tot wel 8 meter) opgroeien.
In het dorpje Höfen zijn nog veel van die heggen bewaard gebleven.
De wandeling voert er langs.

Vanuit Höfen ben je in een klein uur weer in Monschau.
We brengen de rugzak naar huis en lopen het dorp in.
Daar is het groot feest. En allerlei gebouwen zijn (gratis) open.
Wij bezoeken onder meer ‘das rotes Haus’: het huis van de groostste wol-fabrikant van Monschau.
Dat bezoek was werkelijk heel leuk. Prachtig daar!

Via email reserveren we een Italiaans restaurant, een stukje buiten het dorp.
Phia had daar positieve dingen over gelezen en in het dorp is het zo gigantisch druk, dat daar eten wel moeilijk zal worden.
Ook is het in het dorp eigenlijk alleen maar ‘sniposa’ wat de pot schaft (schnitzel, patat, sla).
Ter voorbereding op het etentje doen we ‘thuis’ een glaasje en een klein dutje.

Om 6 uur richting het restaurant. Dat ligt tegenover de LIDL en die is (‘volgens de folder’ van het appartement) ‘5 autominuten’ van ons vandaan.
Maar wij doen er ruim 20 minuten over….
Er moet een geitenpaadje zijn; maar wij hebben het nog niet gevonden. Vandaag gaat het zeker niet lukken, want het hele dorp zit potdicht vanwege de Kermes.
Het restaurant is prima.
Peter neem ‘octopus met spaghetti’. Phia een vega-pizza.

---

Maandag 9 september

‘Montag Ruhetag’. Vandaag helemaal niks gedaan…

Bij het wakker worden regende het en dat heeft tot in de middag geduurd.

Alleen maar naar de LIDL geweest voor boodschappen voor vandaag en morgen.
We zijn wel over een (veel) kortere route gereden. Zie het rode lijntje op de foto. Maar dat doen we nooit meer. Best heel vervelend rijden door die smalle eenrichtingsstraatjes waar je regelmatig moet wachten tot er weer een autootje iets gelost heeft. Al met al doe je er ongeveer net zo lang over als via die grote omweg.

‘s Avonds op het fornuis wat in elkaar gebrutseld van lamsvlees, aardappeltjes en wokgroenten. Beetje tobben met weinig pannen.

---

Dinsdag 10 september

Dat was een drukke dag. Totaal zo’n 4 uur auto gereden.
We wilden wat meer weten van ‘de Vulkaaneifel‘ en als mooiste museum raadde chatGPT ons aan een bezoek aan het Lava-Dome in Mendig.
Dat is ruim 100 kilometer verderop en dat is (door al die dorpjes heen) zo’n anderhalf uur rijden.

Het museum is erg de moeite waard. Je krijgt toch een indruk van al die vulkanische processen.
Maar je voelt je een mug. En het is ook niet mogelijk om echt te snappen hoe e.e.a. in de tijd verloopt.
Bij het museumbezoek hoort een bezoek aan een basalt-‘zaal’. Daar heeft men basalt opgegraven/uitgehakt.
We waren nu met een groep van 40. En de zaal is ook heel veel groter dan het mijngebeuren in de loodmijn, een paar dagen geleden.
Maar de gids was een stuk minder.

Na ‘het basalt’ zijn we nog (honderd meter daarvandaan) in een soort museumpje geweest waar je kon zien hoe daar (van basalt) molenstenen werden gemaakt.

Vanuit Mendig reden we eerst langs de ‘Wingertsbergwand‘. Een geologisch gebeuren waar je precies kunt zien hoe de grote vulkaanuitbarsring daar allerlei puimsteen en ellende heeft uitgestort.
Er zijn verschillende bordjes die e.e.a. (een beetje) verduidelijken.

Daarna naar het klooster van Maria Laach; langs het Laach-meer (wat essentieel was bij de vulkaan-uitbarstig).
We nemen een kloosterbier en kijken (een heel klein beetje) rond.
Dan maar naar huis.

We redden het niet op onze batterij, dus moeten ‘tanken’.
We stoppen bij Shell, maar de apparaten daar zijn ‘buiten bedrijf’.
Gelukkig is er twee kilometer verderop een laadpaal bij de ALDI.
En wat blijkt: supersnel en VOOR DE HELFT VAN DE PRIJS van Shell.
Om kwart voor acht zijn we weer thuis.
Gauw de zalm, rösti en worteltjes gemaakt die we gisteren bij de LIDL hadden gekocht.

Het was een zware dag.
Maar:
– blij dat we nu toch wat meer weten van dat vulkaan-gebeuren
– fijn dat we een stuk door het gebied zijn gereden. Erg mooi trouwens.
– goed dat we weten dat je prima kunt laden bij de ALDI

---

Woensdag 11 september

We beginnen de dag met een bezoek aan de mosterdmolen van Monschau.
Niet heel bijzonder, maar wel leuk dat er ook daadwerkelijk wat mosterd wordt gemalen.

Daarna gaan we naar de ‘Rurtal Talsperre‘. Dat is een heel groot stuwmeer hier in de buurt.
Valt een beetje tegen. je ziet niet echt een ‘muur’; maar een met gras begroeide dam.
Op de terugweg stoppen we bij het dorpje in de buurt en laden de auto een beetje bij.
Dan kunnen we morgen in een keer naar huis.
Tijdens het laden doen we ook boodschappen voor morgen.

Het weer wordt zowaar nog heel mooi.
Vanaf huis lopen we naar Monschau en doen daar de panoramaweg. Zo van hoog boven het dorpje herkennen we zo langzamerhand alles.
We lopen ook nog naar ‘de Burg’ en hebben zo het hele dorp ‘omsingeld’ en bekeken,
Eten doen we bij de Eifelstübe. Best goed.
Peter spaghetti met garnalen (helaas was er vandaag geen forel) en Phia schniposa.

Om half 8 thuis.

---

Donderdag 12 september

Na het ontbijt in een half uurtje ingepakt en om ongeveer half 11 vertrokken.
Na een probleemloze rit om 1 uur thuis.

Gisteren op vakantie-adres (vals) alarm van een rookmelder thuis.
Op afstand uitgezet.
Vanmiddag thuis gekomen en alweer twee van die meldingen gehad (tijdens het opruimen van de vakantie-zooi).
Het malle ding uitgezogen, maar de batterij van mijn stofzuiger gaat nog maar 20 seconden mee.
Stofzuiger uit elkaar gehaald en nieuw battery-pack besteld.
Beveiligingsman gebeld en in overleg rookmelder uitgeschakeld in alarmsysteem.
Hij gaat een nieuwe bestellen en die monteren bij het jaarlijks onderhoud.
Ik ben verdorie alweer aan vakantie toe…

Begin dit jaar kwam ik op de verjaardag van mijn vriend Leendert aan de praat met diens broer Hendrik.
Hendrik is ‘ijsmeester’ van de Winterswijkse Ijsvereniging Die zijn regelmatig in het nieuws, want het is een innovatieve club met allerlei slimme dingen, waardoor ze al heel snel ijs kunnen ‘maken’. Een van de innovatieve dingen is, dat ze op veel plekken in de baan ‘temperatuur-sensoren’ hebben.
Die sensors geven continu de temperatuur op verschillende dieptes door aan een computer. Op die computer draait het programma ‘HomeAssistant’ (mij wel bekend) en Hendrik kan, desgewenst vanaf zijn huis, op dat Homeassistant het temperatuurverloop volgen.
Dat vind ik natuurlijk reuze interessant…
Het gaat op zo’n baan om het ijs maken. En als het voldoende dik is (z’n 30 mm) kan er geschaatst worden. Dat meten van de dikte doen ze heel klassiek. Ze boren een gat in het ijs en steken daar een schuifmaat in.
Dat moet slimmer kunnen lijkt me.
Het lijkt me leuk om een ‘ijsdiktemeter’ te maken. Die moet dan de dikte van het ijs doorgeven (liefst ook aan HomeAssistant).
Na wat piekeren (en overleg met Hendrik) is dit de schets van wat er gemaakt moet worden.

Er zijn een aantal (nog verder uit te werken) details:
– hoe ver ‘vanaf de kant’ moet de dikte gemeten worden? Hendrik denkt aan 150 cm. Dan moet de sensor daar komen te hangen. Maar als de schaatsers komen, moet hij weg…
– de sensor meet de hoogte tot het ijs. Dat is niet de ijsdikte. Dan moet je weten hoe hoog de sensor boven het asfalt hangt. Dat kan de centrale computer wel oplossen.
– het zou mooi zijn als het ding op batterijen kan werken (die dan minstens een nacht, tijdens het sproeien, mee kunnen).
– hoe communiceert de sensor met HomeAssistant? Op dezelfde manier als de bestaande temperatuursensors? Of anders?

Maar de allereerste uitdaging is natuurlijk om een sensor te bedenken/maken.
Na wat piekeren en rondkijken besluit ik om als hart van de sensor te gebruiken een ESP32 (of ESP8266). Dat zijn hele kleine computertjes (formaat luciferdoosje) met o.a. ingebouwd WiFi. Het is de wat modernere variant van de Arduino waarmee ik een paar jaar geleden mijn Useless Machine hebt gemaakt.
Zo’n ding kost (een beetje afhankelijk van het type) zo’n 7 euro; dus dat is nog wel op te brengen.

Hieronder een plaatje van een van mijn sensors.
Het blauwe ding is de ESP32-computer. Hij is geprikt op een ‘breadboard’ waarmee je om te experimenteren draadjes en toestanden aan het ESP32-computertje kunt verbinden. Als alles dan naar genoegen werkt soldeer je e.e.a. bijvoorbeeld op een printplaatje. Voor het idee: dat breadboard (witte plaatje met al die gaatjes) is ongeveer zo groot als een bankpas.
Het belangrijkst wat hier op de ESP32 is aangesloten is de sensor. In dit geval een ultrasoon-sensor. Het is dat groene dingetje waarvandaan 4 draadjes naar de ESP32 lopen. Die sensor geeft een bepaald getal (afhankelijk van de gemeten afstand) door aan de ESP32 en die rekent dat om naar een echte afstand en geeft dat dan via WiFi door aan mijn HomeAssistant computer.

Je moet de ESP32 natuurlijk programmeren. Dat doe je vanaf je gewone PC en het programma stuur je dan via een USB-kabeltje naar de ESP32.
In grote lijnen ziet mijn programma er zo uit:

– verbind met WiFi
– maak een verbinding met de HomeAssistant-computer
– doe een meting en reken die om naar een afstand
– geef de afstand door aan HomeAssistant

de laatste twee acties worden dan om de zoveel seconden herhaald.

In de serie foto’s hieronder zie je alle elementen achter elkaar. Als je op een foto klikt zie je hem groter en in het commentaar van de foto een klein stukje uitleg.

Dat is natuurlijk allemaal heel mooi en ik was er ook goed trots op.
Tot het moment dat ik erachter kwam dat de sensor die ik in eerste instantie gebruikte (een ‘laser-sensor’ van 10 euro) weliswaar heel nauwkeurig lijkt, maar ….. niet goed ‘terugketst’ op een water- of ijsoppervlak…
Daar heb ik dus helemaal niets aan voor deze toepassing.

Verder gaan zoeken bij mijn winkeltjes (Tinytronics en Otronic) en daar gekocht een infrarood-sensor en twee soorten ultrasoon. Van dat ultrasoon dus twee types, omdat ik ergens gelezen had dat die het beste zijn voor dit soort oppervlaktes.

Om een beetje handig te kunnen testen heb ik vier ESP32-computertjes ingericht met elk een andere sensor.
Die vier dingen op een plankje gemonteerd. Zie onderstaande serie foto’s. Weer met uitleg bij elke foto.

Vervolgens aan de gang gegaan om (in een ovenschaal) een dikke ‘ijsvloer’ te maken. Met dan dus het idee om te kijken wat de diverse sensoren daarvan maken.
Tot mijn verbazing is het nog niet zo simpel om een mooie laag ijs in zo’n schaal te krijgen.
In mijn onschuld zette ik een schaal water in de diepvries. De volgende ochtend bleek er een bult (2 cm hoog) op het ijs te staan! De ijsmeester uit Winterswijk heeft me uitgelegd hoe dat komt. Je moet dunne laagjes maken. Ook dat viel niet mee. Als ik er een beetje water opgoot kwamen er allemaal barsten en ellende in het ijs.
Ik heb het maar even opgegeven en ben begonnen met testen.

Het was een drama.

Het grootste probleem was dat de waardes onnauwkeurig waren en vooral: instabiel.
Ik had mijn programmaatje zo aangepast dat hij elke seconde een meting deed en op het scherm van HomeAssistant zie je dan als ijsdikte 23, 16, 28, -2, 23, 19, 23 enzovoorts. Meestal wel zo’n 23 (wat het was), maar veel en veel teveel (grote) variatie.
De ene sensor heeft daar meer last van dan de andere.
Heel misschien ligt het ook wel aan mijn programmaatje, maar dat geloof ik niet erg.
De laser heeft er nauwelijks last van (maar die doet het niet op water/ijs).

Ik zit nu even vast.

Om wat positiefs uit de dag te halen: ik weet nu dat ik een ultrasoon-sensor nodig heb.

Waarschijnlijk zijn de sensors die ik nu gebruikt heb (de M5stack en de HC_SR04 ) te simpel.
Ik heb nog de tip gekregen voor een ‘DFRobot A02YYUW Waterproof Ultrasonic Sensor – UART‘. Geen idee of die beter zal zijn. Nog even kauwen of we er 22 euro tegen aan gooien…
Als je googled op ‘ultrasoon sensor’ vind je prijzen tussen de 2 euro en honderden euro’s.
Ik heb er gewoon de ballen verstand van…

Wordt vervolgd (hoop/denk ik)

Een poosje geleden kwam ik dit filmpje tegen: https://www.youtube.com/watch?v=ZBimGlNhlv8
Dat wilde ik wel eens zien!
Het was werkelijk fantastisch! En los van deze speciale tentoonstelling van Ron Mueck, hebben ze ook een mooie permanente collectie.

Elk jaar gaat de golfvereniging van ‘de Oranje Leeuw’ een paar dagen op stap ‘naar het buitenland’.
Daar zijn de banen toch gauw wat meer spectaculair dan bij ons. En het is ook gezellig.
Dit jaar gaan we naar Noord Frankrijk; net onder Calais.
We logeren in Parc Hotel Hardelot in Neufchatel-Hardelot.
We spelen vrijdag en zaterdag op twee golfbanen vlak bij het hotel. Zondag gaan we alvast een stukje op weg naar huis waar we op de derde baan spelen.

Donderdagmorgen komt een oud-collega mijn kant op, parkeert hier zijn auto en om 10 uur vertrekken we met de elektrische Kona naar Frankrijk.
Om 2 uur moeten we (in Duinkerken) bijladen en we komen tegen 4 uur aan bij het hotel. Bijna iedereen is er al en er komt dus niets van het geplande dutje.
Gezellig bijpraten en langdurig natafelen. Morgenochtend beginnen we op ‘Hardelot des Dunes’ (drie minuten vanaf het hotel).

Vrijdag

Vrijdagmorgen hoeven we pas om een uur of 12 op de golfbaan te zijn. Theo en ik gaan eerst nog even op het strand kijken (ook vlak bij het hotel).
Daarna naar de golfbaan Dat ziet er prachtig uit. En we hebben fantastisch weer.
Hole 18 is wel grappig. De ‘approach’ is over het water heen en je krijgt veel aanmoediging vanaf het terras.
Ik speel ‘de eerste negen’ best goed, maar eindig met slechts 28 punten toch iets boven het midden.

‘s Avonds kijkt men voetballen. Ik houd het tot de rust vol en ga dan een poosje lezen op mijn kamer. Als het voetbal-gedoe is afgelopen drink ik beneden nog een glaasje mee.

Zaterdagmorgen is de tweede golbaan aan de beurt: ‘Hardelot des Pins‘. Ook weer heel vlakbij het hotel.
Iets minder mooi weer dan gister en ook de baan is wat minder. Maar toch weer een mooie golfdag.
Vandaag is het ‘moving day’; maar ik slaag er niet in om te stijgen in het klassement. Sterker: het is dramatisch (16 punten)

Zondagmorgen akelig vroeg op. De eerste flight start al om 10 uur en het is ruim een uur rijden vanaf het hotel.
Theo en ik vertrekken (na ontbijt, uitchecken en inpakken) om 08:15 richting de golbaan in st Omer.
Het is weer fantastisch mooi weer. En vanaf het terras ziet de baan er niet echt dreigend uit. Waarom wil iedereen toch een buggy huren?

De rit naar huis is wat minder dan 400 kilometer en de golfbaan heeft een (langzame) laadpaal.
Ik laad de Kona tot 100% op en ondanks files/omrijden bij Antwerpen redden we het (net) om zonder stop thuis te komen.

We zijn weer thuis!

Een klein evaluatie:

het reizen met de nieuwe auto was zonder meer een groot plezier.
Heel veel dingen (in het midden van de weg blijven; afstand tot voorligger bewaren, filerijden, etc, etc) gaan vanzelf en kosten minder energie.
Bij invoegen en zo, is het fantastisch hoe snel de auto accellereert.
Het ‘laden’ is me alles meegevallen. Natuurlijk kost het meer tijd dan benzine tanken, maar als je je reis een beetje slim indeelt is het prima te doen.
En zelfs in Tsjechië zijn meer dan voldoende laadpalen.

Ik vond Tsjechië niet echt een leuk land.
Je verstaat helemaal niets (en pakt ook weinig mee van geschreven teksten) en in het algemeen vond ik de mensen niet echt aardig.
Het eten vond ik waardeloos.

Ik was bijna de hele vakantie op een vervelende manier ‘verkouden’ en dat hielp natuurlijk ook niet.

Overigens hebben we fantastisch weer gehad, Een keer een enkel drupje regen, maar dat mocht geen naam hebben.
Ík begrijp dat dat in Nederland wel minder was…

Al met al: een ruime zes.