Wij werden door Leendert en Liesbeth uitgenodigd voor een middagje naar het oosten van het land (zelfs nog iets verder).
We hebben gewandeld rond het ‘Zwillbrocker Venn’ (bij Groenlo; net over de grens naar Duitsland)
apart licht, daar
het Zwillbrocker Venn
in de kerk was die middag een trouwerij geweest
die was er vroeg bij…
het kunstwerk heet ‘dialoog’
Van 13 juli tot 29 juli maken we (met onze eigen auto) een rondreis door Ierland. Steeds twee nachten in één hotel. Maar eerst moet je naar Engeland; daar dwars doorheen en dan weer de Ierse zee over. Dat kost twee dagen heen en twee terug. En steeds vroeg op!
Infrastructureel is de zaak nog niet op orde (we zijn op doorreis en de meeste spullen liggen nog in de auto) maar hier toch een update…
Nu zijn we in Wales en morgen maken we de oversteek naar Ierland
Woensdag: het zeegat uit bij Hoek van Holland
Donderdag om 13:00 uur al aan de westkust (500 km achter de rug). Kun je nagaan hoe vroeg ik op was.
We ‘herkennen’ de taal van 3 jaar geleden…
Geen boom te zien. En ook weinig waterhindernis. Wel veel wind. —
Een echte links-baan langs de zee
een dag met veel kanten.
Retevroeg op en na best een lange (en saaie) bootreis eindelijk in Ierland, Leuk stadje bezocht (Kilkenny) en toen nog naargeestig lang rijden naar Kinsale. Daar was het grijs en stil; maar we hebben een prima hotel.
Lekker gegeten en morgen maar een dagje niks (denken we nu)
We zijn Brexit. Een saaie zeereis. 3 uur varen!
een maquette. Maar de (echte) toren hebben we beklommen — in Kilkenny
in de kathedraal van Kilkenny
A room with a view…. — bij Kinsale Harbor
De auto is vandaag niet van zijn plaats geweest. Door het stadje Kinsale gelopen en uitgebreid gekeken bij het Charles fort
Deze foto kan ik elke dag wel maken. Maar dat zal ik jullie besparen.
een creatieve (?) foto van een visnet hier in de haven
Charles fort
in de pub kijkt men fanatiek naar ‘the British Open’ (golf)
wij eten in de pub. Lamb stew. De Guinness paste niet meer op de foto
Vandaag staat in het teken van ‘Mizen Head’. Voor de wat minder opgeleiden onder jullie: hieronder een kaartje.
We moesten naar Kenmare, maar in een dolle bui reden we via dat meest zuid-westelijke puntje van Ierland. Dat was ‘maar’ 100 kilometer om. Maar dat is meteen wel minstens 2 uur!
Toen we aankwamen: mist!!!! Maar gelukkig trok dat langzaam wat weg.
Helemaal einde middag kwamen we, redelijk uitgeput, aan in ons hotel in Kenmare.
‘Mizen Head’ schijn het meest zuid-westelijke puntje van Ierland te zijn
de ‘toegang’ (mind the quotes) tot de beroemde golfbaan ‘Old Head of Kinsale’.
Mist!.
Anders had ik natuurlijk graag die 200 euro voor een greenfee betaald..
onderweg een paar keer druïde-toestanden gezien — bij Drombeg Stone Circle.
Bij Mizen Head signal station. De brug brengt je weer wat verder de oceaan op
Mizen Head.
Mist heeft toch wel iets. Wat precies; dat weet ik niet… maar toch…
Gelukkig wel meer te zien dan bij ‘the Old Head of Kinsale’. Maar hier kun je niet golfen.. 
Het is vandaag prachtig weer en we hebben geen zin om weer de hele dag in de auto te zitten. Dus skippen we ‘the ring of Kerry’ en/of ‘the ring of Beara’. Allebei lange autoritten langs de kust die je eigenlijk ‘moet’ hebben gedaan.
Wij gaan wandelen in het nationale park van Killarney. Dat wordt ook veel geroemd. Maar we krijgen er wel een beetje spijt van. Er was niet zoveel aan. Een (te) hoog ‘Hoge Veluwe karakter’ en bij de wandeling zagen we bar weinig van de meren.
Maar wel sportief natuurlijk:15 kilometer met af en toe een klimmetje.
Einde middag heb ik nog 9 holes gelopen op de golfbaan van Kenmare. Wel grappig, zo langs de baai.
Morgen weer een bloed-eind autorijden…
‘Lady’s view’ op de meren van Killarney. Ik mocht ook kijken. —
Wij liepen rond één van de meren — bij Killarney National Park.
einde middag had uw verslaggever nog net de energie voor een klein rondje golf —
wel grappig: de teebox (afslagplaats) van hole 18 ligt in ‘zee’. — bij Kenmare Golf Club.
ze kunnen er best wat van in Killarney. Lekker hoor…
Vandaag weer een stevige rit naar ons volgende hotel.
We gaan niet rechtstreeks, maar via de befaamde ‘ring of Kerry’, Op aanraden van Hans en Tineke Berghmans rijden we die niet helemaal, maar stappen halverwege over op een rit door de centrale bergen. Dat was een goeie tip. Zie route-plaatje.
(Eindelijk) in Dingle aangekomen lopen we het stadje in. We eten bij een restaurantje wat uitsluitend vers gevangen vis serveert. Als er geen vangst is, gaan ze niet open en als alles op is gaan ze dicht.
de rit van Kenmare naar Dingle zoals wij die reden… — bij Ring Of Kerry-Ireland.
aan de zuidwest punt van Kerry.
bovenin de bergen, bij ‘the gap of Dunloe’.
tof visrestaurant in Dingle — bij Out of the Blue, Dingle.
eet ik gemiddeld één keer per jaar…
weer een bericht uit ‘Eire’.
Vandaag toch maar weer een autorit gemaakt. De ‘Slea Head Drive’ voert langs mooie uitzichten en Keltische toestanden en is eigenlijk leuker dan die ‘Ring-en’ op het vorige schiereiland.
Daarna over een hoge berpgpas (heel verrassend) naar een niet zo dure golfbaan gereden. Een ‘links-baan’. Dwz kaal en winderig. Daar 9 holes geslagen en weer op ‘huis’ aan.
Het linker rondje is die Slea Head Drive. De rechter loop is naar de golfbaan bij Castlegregory. Heenweg over de pas, terugweg over de grote weg — bij Slea Head, Dingle Peninsula.
wij blijven op het Gaelic studeren
uw verslaggever; met op de achtergrond de Blasket eilanden — bij Blasket Island Visitor Centre.
uw verslaggever is ook ter kerke geweest.
weer zo’n spectaculaire tee-box — bij Castlegregory Golf Club.
Vandaag weer verkassen. Bij Tarbert steken we de rivier de Shannon over en we zijn vroeg genoeg in de buurt van onze bestemming, om vast een stukje van het programma van morgen te kunnen doen.
We bezoeken ‘the cliffs of Moher’. We ziijn daar niet alleen; maar dat is ook wel logisch.
Op (bijvoorbeeld) Internet zijn veel mooiere foto’s te vinden, maar ik heb er toch maar een paar bijgevoegd.
bij Tarbert steken we (met een ferry) de Shannon over. Dat is de grootste rivier van Ierland
onze auto paste er nog net op en we voeren meteen weg — bij Killimer-Tarbert Ferry.
de ‘Cliffs of Moher’ zijn inderdaad erg mooi. Volgens de brochure: bij elk weertype. Gelukkig maar…
Bij Cliffs of Moher.
de letters zijn voor duiven die kunnen lezen; de pennen voor mensen die dat niet kunnen.
Vandaag een rondrit over ‘the Burren’. Een desolaat steenachtig gebied met allerlei archeologische toestanden. Die weten zich trouwens flink te verstoppen, want we hebben heel veel gezocht (en over eng nauwe weggetjes gereden) en de meeste gemist. Maar toch een leuke dag
in het visitor centre van ‘the Burren’ (in Kilfenora) bereiden we ons voor… — in Kilfenora.
Deze hebben we gevonden. Naar zeggen het meest gefotografeerde object in Ierland. Wij dragen bij… — bij Poulnabrone Portal Tomb.
zo zien grote delen van ‘the Burren’ eruit. In de spleten tussen de stenen groeien planten die je normaal ergens anders zou verwachten.
we zijn ook nog onder de grond geweest — bij Aillwee Cave.
Ons hotel heet niet voor niets ‘Falls hotel’ — bij Ennistymon, Co Clare.
Een lange rit ‘omhoog’,Het eerste stuk door de (nu regenachtige) ‘Burren’. Het reisbureau raadt een stop aan in Galway. Dat doen we; en het is fantastisch. Daar zou ik best een paar dagen willen blijven. Wat een leuke, bruisende, stad…
We bezoeken een voorstelling ‘traditional Irish music’.
We gaan weer verder en maken een kleine omweg via Kilkelly. Een plaatsje van niks; maar ik ben erg gehecht aan het liedje Kilkelly
Wilde daarom persé dat dorpje (en het genoemde kerkhof) zien
We eten die avond (eerlijk gezegd nogal matig) in een pub in Ballina
Galway is een bruisende stad.
in een muziek-café wordt ‘traditional Irish Music’ gemaakt — bij Monroe’s Live
het is een plaatsje van niks… — in Kilkelly.
eten in de pub — bij The Broken jug in Ballina.
de dag een beetje verkeerd ingedeeld (achteraf bleek het ‘s middags heel aardig weer te worden): we reden naar ‘Downpatrick Head’ en werden daar volkomen doorweekt, Daar raakt je dag toch aardig van in de war…
Na (een beetje) te zijn bijgekomen in een of ander visitor centre, de dag verder wat ‘low profile’ afgemaakt.
Morgen richting Dublin (maar die stad gaan we morgen nog niet doen)
Op dit soort weggetjes hebben we heel veel gereden. Dat rode is fuchsia en zie je hier overal langs de weg. Nooit geweten dat die zo groot konden worden. Prachtig…
Uw verslaggever waait/spoelt zowat de klif af — bij Downpatrick Head
Bij Downpatrick Head
vanuit het bezoekerscentrum van Ceide fields. Je gelooft het misschien niet, maar het was heel interessant. Droog ook. En warme koffie — bij Céide Fields.
dit zie ik vanuit mijn hotelkamer. Er schijnt, op deze manier, het hele jaar zalm te worden gevangen. Maar ik heb het helaas geen een keer zien gebeuren.
Wel raar hoor: zo midden in de stad in de rivier… — bij Ballina Manor Hotel.
Vandaag het eiland overgestoken naar een voorstad van Dublin (waar we morgen heengaan). Halverwege bij het plaatsje Tullamore een stop ingelast om daar het een en ander te bestuderen.
Bij Tullamore D.E.W. Distillery.
de rondleiding stelde niet veel voor; maar het proeven was in orde
iemand moet het doen…
Job’s done…
Prima hier… — bij Celbridge Manor Hotel.
Vandaag naar Dublin geweest. Met de bus (3 kwartier tot hartje centrum) vanuit ons hotel in een voorstadje.
De meeste dingen van ons lijstje gezien (ondanks de voorspellingen weer prima weer) en de Guinness tour gedaan. Leuk.
Vakantie voelt een soort afgelopen, maar we komen pas vrijdag thuis. Morgen bar vroeg op en over naar Wales. Donderdag een rot-eind rijden (naar Harwich) en de nachtboot naar huis. Het wordt de kunst om de aankomende twee dagen toch nog wat leuks te bedenken, behalve alleen maar rijden en ‘boten halen’.
Als we hier nog eens komen (dat zou best kunnen) gaan we met het vliegtuig en huren hier een auto.
We gaan met de bus naar Dublin — bij Celbridge Manor Hotel.
Mooi ding hoor… — bij The Spire.
Op speciaal verzoek van Michel Tulen — bij Phil Lynott Statue
Uitzicht op de Guinness brouwerij — bij Guinness Storehouse.
ik begin het nog lekker te vinden…
Vanmorgen naargeestig vroeg op (5 uur…) en naar de haven van Dublin. Daar natuurlijk lang wachten en een saaie reis (duurt zo’n 4 uur) naar Wales.
In Wales hebben we ‘Caernarfon Castle’ bezocht. Dat is een gigantisch kasteel. Nog nooit zoiets gezien…
Door naar het strand in de buurt van ons hotel en daar wat langs de zee gelopen. Prachtig weer!
Morgen Engeland oversteken.
Wachten tot we de boot op mogen — bij Haven van Dublin
Na dit kasteel vallen alle andere tegen… — bij Caernafon Castle.
Wij schakelen weer over van Gaelic naar het meer vertrouwde Welsh — in Caernarfon.
Prachtig weer in Wales! — in Llandudno.
Na zes uur (voornamelijk door de regen) rijden, zijn we om een uur of 4 in Harwich. Net droog.
We hebben een klein golfbaantje gevonden en slaan daar 9 holes om weer wat beweging te hebben.
Dan naar het oude centrum van Harwich en daar aan de haven in een prima pub oesters en gegrilde schol gegeten.
Dit is toch wel heel veel beter dan op de parkeerplaats van de ferry wachten tot je die saaie boot op kunt.
Maar om een uur of half 9 toch maar naar de ferry-haven. Daar natuurlijk weer veel te vroeg, maar dat geeft me de tijd om dit in te tikken. ..
Vannacht varen we naar Nederland!
Dit is het saaie beeld van een toch wel inspannende rit
*vlak* bij de haven ligt een golfbaantje… — bij Harwich and Dovercourt Golf Club.
Er kan veilig geslagen worden — bij Harwich and Dovercourt Golf Club.
Ik jaag mijn gemiddelde omhoog. Weer oesters.
Een wijsheid uit Harwich
We zijn nu serieus een schip.
The eagle has landed!
3200 km gereden (in 17 dagen; 54 uur in de auto; gemiddeld 62 km/u).
Daarvan een kleine 3000 links gereden (waarvan 1800 in Ierland),
Op een paar honderd kilometer waren de weggetjes zo smal dat links/rechts eigenlijk niet uitmaakte.
We kijken er goed op terug.
Nu uitrusten van deze vakantie.
we komen aan in Hoek van Holland
onze trouwe voertuig heeft het weer goed gedaan!.
hiervan 3000 km links.
met Kerstmis bak ik een Christmas Cake; met Oud & Nieuw oliebollen en omdat het vandaag (of morgen) Suikerfeest is, me maar eens aan de baklava gewaagd…
Dit jaar gaan we eerst naar Cochem. Daar hebben we, in het ‘ferien- und golfresort’ voor twee nachten een acht-persoons huisje gehuurd (3 slaapkamers). Dat is goedkoper dan een hotelletje. Bij dit park hoort een golfbaan en daar spelen we twee dagen. Zondag weer op huis aan en dan onderweg nog een golfbaan vlak bij de grens.
Maar eerst dus Cochem.
het park ligt op een plateau
(klik voor groter)
huisjes omgeven door golfbanen
(klik voor groter)
Best een eind autorijden (300 kilometer) en omdat de auto van René (die dit jaar eigenlijk aan de beurt is) kapot is, heeft de Zafira weer de eer. Vlak bij het einddoel wijst Tom-Tom ‘rechtdoor’ aan en we zien uit onze ooghoek nog net een richtingsbordje rechtsaf naar het resort. Wij volgen dus Tom-Tom en tot onze verbazing gaan we eerst langs een steile weg (met allerlei haarspeldbochten eerst een heel eind naar beneden en dan weer omhoog. Af en toe serieus bergwerk. Het zal wel korter zijn…
huisjes bijna ‘op’ de golfbaan… (klik=groter)
Het resort blijkt op een hoog plateau te liggen. Wel redelijke uitzichten (helaas geen helder weer), maar verder is er weinig te beleven. Het park is (zacht gezegd) niet erg bruisend en lijkt verder ook nogal gedateerd. We lunchen met een currywurst met frites en melden ons dan bij de golfbaan. We spelen belachelijk goedkoop: korting op korting en ook nog eens minder omdat de baan zo nat is. (waarschijnlijk hadden ze een rekenfout gemaakt, want de de volgende dag zijn bijna we twee keer zo veel kwijt.
De baan is niet heel bijzonder; een beetje kaal. Maar wel grappig dat het zo om die huisjes heen ligt en het uitzicht zou ook mooi kunnen zijn.
best nare regenbuien… (klik=groter)
Een probleem is wel dat het werkelijk bloedheet is (meer dan 31 graden) en af en toe best stevige regen. En de ‘rough’ is heel vervelend. Als je bal naast de fairway komt is het bijna hopeloos om hem terug te vinden. En als je hem al vindt ben je nog niet blij, want zie hem er maar eens uit te slaan. Wonder boven wonder kom ik met 31 punten de baan af en daarmee ruim aan kop.
Pas om een uur of 7 zijn we weer op het clubhuis (dwz het restaurant van het park). Vooral Frank en René zitten er helemaal doorheen en willen morgen een buggy. Naar het huisje en daar uitpakken, bed opmaken en douchen.
Cochem is best leuk (klik=groter)
de volgende dag bij licht
Met een taxi naar Cochem. Dat wordt nog opschieten, want in Duitsland gaan de keukens vroeg dicht. De taxirit gaat weer steil omlaag en we komen langs de Moesel terecht. Ziet er leuk uit, maar toch eerst maar zien dat we wat te eten krijgen. Dat lukt nog maar net. Na het eten lopen we rondje en zien hoog boven de stad de (nu verlichte) Reichsburg.
Na nog wat rondlopen en een drankje slingert een taxi ons tegen middernacht weer de berg op.
hoeveel van onze ballen zouden wel niet onder dat gemaaide gras liggen? Laat ze dat toch opruimen…:-(…
De volgende dag miezert het al als we opstaan en de verwachtingen zijn maar heel matig. Een positief punt is dat het niet meer zo bloedheet is. Er zijn geen buggies beschikbaar. Normaal wel; maar nu de baan zo drassig is, mogen die niet worden gebruikt. We lopen natuurlijk dezelfde ronde als gisteren, maar het gaat mij een heel stuk slechter af. Mijn ‘drives’ mislukken om onduidelijke reden. Ik eindig die dag als laatste met 17 punten, maar Frank en René profiteren te weinig. Ik sta nog steeds bovenaan.
We zijn nu al om een uur of half 5 klaar en daardoor ook een stuk eerder in Cochem (weer daar naartoe; want dat park lijkt ons niks aan). We kunnen nu bij daglicht wat rondkijken en eten prima bij een italiaan. Ook wat eerder ‘thuis’ en Frank en René kijken een stukje voetbal.
Golfen op een oude basis
De volgende morgen vroeg op. We hebben bedacht op het park niet te ontbijten (dat stelt daar ook niet veel voor hebben we gisteren gemerkt) en dan snel naar de volgende baan (200 kilometer op weg naar huis) en daar bijtijds lunchen.
over de startbaan naar de golfbaan (klik voor groter)
overal bunkers en barakken (klik voor groter)
Om iets over elven komen we bij die baan aan. Dat is nog een heel gedoe. De baan ligt op een oude engelse luchtmachtbasis (golfbaan aangelegd voor de hogere legerleiding) en je komt maar niet zo dat terrein op. Ingewikkelde aanmeldprocedure (dat had René al geregeld) en je moest je identificeren voor je naar binnen mocht. Een verlaten basis met overal nog barakken, enge opslagplaatsen en vliegtuig-bunkers. Over de startbaan werd je naar de golfbaan geleid. Dat zag er wat meer bewoond uit; met een (nog steeds een tikje militair aandoend) clubhuis. Helaas was er ziekte bij het keukenpersoneel, dus er kon nauwelijks wat te eten worden gescored. Eerder beginnen kon ook niet (er was een wedstrijd), dus we sloegen pas om half 2 af.
een mooie baan…
Het is een prachtige baan. Beetje ‘Nunspeet-achtig’, maar dan meer loof- dan naaldbomen. Ook nu weer best wat regen, maar de tweede helft knapte het weer een stuk op. Ik kwam met 24 punten als dagwinnaar van de baan en daarmee ook ‘winaaar’ van het weekend.
Na een klein biertje op het clubhuis naar Nederland. We dineren om een uur of half 9 bij een prima restaurant in Arnhem.
Uiteindelijk om half elf thuis. Weer een fijn weekend!
hier wordt om gestreden
We starten vrijdag in Zuid Limburg bij Golf & Country Club Hoenshuis; vlak bij Heerlen.
Ik rijd om 9 uur van huis weg en om 11 worden we met koffie en vlaai welkom geheten en de flights ingedeeld. Om 12 uur slaan we af, met prachtig weer. Vier-ballen en een onbekende baan; dus het schiet niet erg op. Pas na half 6 is iedereen binnen.
Ik sloeg 28 punten bij elkaar en dat was relatief helemaal niet slecht.
Het hotel is nog ruim 3 kwartier rijden (je rijdt via Duitsland) en dan is het nog haasten om om 8 uur op tijd voor het eten te zijn. De eenspersoonskamers zijn op de bovenste verdieping van het hotel en hebben een ‘verdiepeing’. Het bed staat onder het schuine dak. Om 8 uur dus aan tafel en we maken er een gezellige avond van.
Het dessert komt om een uur of 11 door en uiteindelijk ruim na middernacht naar bed.
Hoenshuis: een mooie baan
van der Valk hotel in Verviers
Kamer met bovenverdieping
__________________________________________________________________________
normaal is het al gevaarlijk voor buggies
spectaculair hoor…
De tweede dag spelen we op Liège Gomzé; een half uurtje rijden vanaf het hotel. Het is een erg heuvelachtig gebeuren daar, en er blijkt een probleem met de buggies.
Vanwege het noodweer van de afgelopen weken is de baan te gevaarlijk om er met buggies te rijden. Iedereen moet dus lopen en dat is voor sommigen eigenlijk niet te doen. Halverwege hebben we dan ook een stuk of 5 uitvallers.
Ik vind het een prachtige baan en weet weer 28 punten bij elkaar te slaan! Ik zit nu in de top 4 van het klassement. Emotie.
De laatste fligt is om half 5 binnen (het begint net een beetje te miezeren) en na een drankje op hole 19 gaan we naar het hotel terug. Vanavond al om half 8 aan tafel.
Het avondprogramma is ongeveer hetzelfde als gisteren. Weer prima
het bord bij de tee zegt ook iets over het hoogteverloop
__________________________________________________________________________
Vandaag iedereen in een buggy
Weer zo’n ‘hoogte-hole’
Een zware dag. Om te beginnen staat de eeste afslag (op Henri Chapelle ) gepland om 09:20; dus dat is vroeg op, Wekker gaat al om half zeven… Het weerbericht voorspelt ook niet weel goeds voor vandaag.
Er was voor iedereen een buggy geregeld vandaag. Eigenlijk houd ik daar niet zo van, maar met een buggy ben je ongeveer een uur eerder rond als dat je loopt. En hoewel het ook hier ‘kiele kiele’ was, waren buggies wel toegstaan.
Met een miezertje begonnen we aan onze flight, maar tot ieders verbazing werd het weer steeds mooier. Ook hier weer spectaculaire hoogteverschillen. Het laatste uur begon het opeens te betrekken en in de verte hoorden we zelfs onweer. De laatste holes sloeg onze flight in de stromende regen.
Of het nu door de buggy kwam of door iets anders, maar ik kreeg niet meer dan 19 punten bij elkaar. Daarmee viel ik terug in de middenmoot.Om half 5 startte de prijsuitreiking (Frank Maanders heeft gewonnen!) en om 5 richting huis. Daar kwanm ik om een uur of 7 aan…
Fijn weekend gehad!
Klik hier voor de foto’s.
het begon en knap dreigend uit te zien
Laatste uur was een beetje afzien
gebouw DP is toch wel wat hoger
Mijn neef Hans is, met zijn vrouw Hema, een paar weken ‘over’ uit Amerika. We gaan samen een dagje uit: naar Dordrecht. Daar waren Phia en ik een half jaar geleden al geweest, maar we vinden het leuk om onze buitenlanders ‘de oudste stad van Nederland’ te laten zien.
Op weg naar Dordrecht (waar we elkaar zouden ontmoeten) zijn Phia en ik even uitgestapt in Rotterdam. Daar is, in het kader van ‘Rotterdam viert de stad’, als kuntswerk een trap gebouwd naar het dak van het Groot Handelsgebouw. Vandaar heb je een mooi uitzicht over de stad. Maar ja… dat gebouw is ‘maar’ 10 verdiepingen hoog. De trap gaat dus maar 29 meter omhoog. In mijn ‘werkzaam leven’ werkte ik regelmatig op de bovenste verdieping van gebouw Delftse Poort; en dan ben je 150 meter boven de grond…
Maar het is toch een leuke ervaring om die trap op te lopen.
Uw verslaggever is er moe van…
Vanwege onze ‘vroegboeking’ voor onze vakantie in Ierland, kregen wij van de reisorganisatie een overnachting naar keuze (in een BestWestern hotel). Wij kozen voor Zaandam. Die omgeving kennen wij nauwelijks. Op de eerste dag bezochten wij ‘de Zaanse schans’. Velen gingen ons voor. Vooral het Zaans museum vonden we de moeite waard, maar het was toch ook wel leuk om die molens te zien.
in het museum (klik…)
in het museum (klik…)
uw verslaggever bij de Zaanse Schans
Na onze overnachting (de stad Zaandam is niet veel aan) hebben we de NS-wandeling ‘Zaanse Schans’ gelopen. Een NS-wandeling: dus treinenwerk. We waren erg verbaasd door de stationsnamen. Toch onvoldoende opgelet bij Aardrijkskunde. We kwamen met de wandeling weer langs de Zaanse Schans; maar dat hadden we gisteren al gezien. Daarom met een pontje de Zaan overgestoken en door Zaandijk gelopen. Dat was een stuk leuker.
NS-wandeling Zaanse schans
vreemde namen…
met een pontje de Zaan over
Een aardig weekend…
Onderweg
de kaasmarkt (vanaf het bordes van het stadhuis)
Met de trein naar Gouda, bij de VVV een stadswandeling gehaald en lekker door de stad gelopen. Het stadhuis is vrijheel helemaal vrij toegankelijk en dat is erg leuk. Vanaf het bordes heb je een uitzicht op de kaasmarkt (die me een beetje tegenviel
uw correspondent als Erasmus
de stadswandeling voert je vanzelf ook naar de grote kerk, met de beroemde ‘Goudse glazen’: de glas-in-lood kerkramen. Een van de (‘reserve’) ramen in die kerk, wordt binnenkort vervangen door een echt/nieuw glas-in-lood: ter ere van het erasmusjaar. Dat nieuwe raam is nog niet geplaatst en kon je goed bekijken.
het nieuwe Erasmus-raam (klik…)
Gouda was leuker/mooier dan ik had verwacht.
langs de Erasmus-route (klik…)
de Goudse glazen (klik…)
mooie stad (klik…)
mooie stad (klik…)
Onlangs (april 2016) kreeg ik van mijn vriendin Pauline (dank!) een boekje over het volgende.
Al vanaf maart 2014 is in het gebied rond ‘de Bospoort’ in Ede een kunstwerk te zien. Het betreft 48 ‘grondspots’. Kleine afbeeldingen in het trottoir, die ‘s avonds verlicht zijn.
De spots vormen een ketting door Grotestraat, Bospoort (deels), Amsterdamse weg (deels), Notaris Fischerstraat en de Posthoornstraat.
Elke ‘spot’ vertelt een oud verhaal of anekdote uit de Bospoort-wijk.
Ik had in dat gebied wel eens zo’n kleurig dingetje in de stoep gezien, maar daar onvoldoende aandacht aan gegeven.
Nu heb ik de website bezocht en ze allemaal bekeken.
Dit zijn alle 48 grondspots(klik voor vergroting)
Veel informatie over het project kun je vinden op een website van de gemeente Ede. De betreffende pagina is een ‘audiotour’ (handig om op je telefoon te gebruiken als je de wandeling maakt).
Als je op een plaatje klikt, krijg je een kort verhaaltje voorgelezen. Op de betreffende pagina vind je ook een link naar een pdf met een mooi boekje. Dat boekje kun je trouwens ook hier downloaden.
een grondspot overdag
dezelfde grondspot ‘s avonds
De spots zijn ‘s avonds verlicht en dat is leuk om te zien. Soms is het plaatje ‘s avonds ook beter te zien, maar overdag zie je de rand om het plaatje natuurlijk veel beter. Je moet her rondje dus eigenlijk twee keer lopen.
En het is leuk om een oortje in te doen en op je telefoon de verhaaltjes van de audiotour te luisteren.
Ik heb het rondje twee keer gelopen en natuurlijk wat foto’s (klik) gemaakt.
Hier liggen de spots. (Klik voor vergroting)
Ikzelf vind een en ander vooral leuk omdat ik (van 1961-1969) in de Bospoort heb gewoond. Toen wij er kwamen wonen, vertrok daar de smederij Viets (die een grondspot heeft).
in dit pand heb ik gewoond. Mijn vader betrok de werkplaats waar vroeger Viets was gevestigd
de witte vlek links vooraan op de stoep is grondspot 20
Grondspot 20
de betreffende bladzij uit het boekje (klik voor groter)
Zoals eerder gemeld hebben mijn zwager en ik hout gehaald uit ons buurtbos.
Maar wanneer zou het de kachel in kunnen?
Uw jonge onderzoeker voert de acties uit zoals op de foto te zien zijn.
Het hout blijkt ruim 42% water te bevatten (en een ander experiment leerde dat het zelfs zonk in een emmer water).
Dat is te nat om fatsoenlijk te stoken. Gortdroog zou het mooiste zijn, maar bij gewoon drogen in de buitenlucht kom je niet veel beter dan 15%-20%. Dat gaan we dus eerst maar eens proberen te halen…
De aankomende maanden ga ik regelmatig de proefblokjes wegen. Stay tuned…
het net gekloofde hout aan spaanders gehakt
nachtje drogen in de oven (op 60 graden)
Nu zal het wel droog zijn… Het weegt nu 410/718= 57%. De rest is water.
het gewicht van deze blokken ga ik in de gaten houden
