De titel van deze post is natuurlijk een beetje mysterieus.

Een HCE20 is een regelunit van de vloerverwarming in mijn huis. Die regelunit stuurt (afhankelijk van de warmtevraag in een kamer) al of niet water naar de vloer van die kamer. In de betreffende kamer regel je dat met de thermostaat in die kamer. En dan hoop je maar dat de HCE20 inderdaad een ‘klep’ openzet (of dicht doet) als dat nodig is.
Of een ‘klep’ open of dicht is, kun je op de HCE20 zien aan een rood lampje (boven die klep) wat al of niet brandt.

Ik vertrouw de HCE20 in mijn huis niet. Of de communicatie met de thermostaten. En het wordt al helemaal ingewikkeld als er ook nog sprake is van ‘koeling’.
De laatste weken liep ik tientallen keren per dag naar de garage om onder de werkbank (want daar zit die HCE20) te kijken welke lampjes er precies brandden.
Dat moet toch slimmer kunnen.
Helaas heeft de HCE20 geen enkel ‘interface’ naar de buitenwereld.

Ten einde raad (dat is natuurlijk ook een beetje te dramatisch) heb ik bedacht om een klein computertje te plaatsen die ‘oogjes’ heeft waarmee hij kan zien of het betreffende lampje al of niet brandt. En dat computertje zit natuurlijk wel in mijn netwerk, zodat ik dan ‘overal vandaan’ kan zien wat de status van de verschillende lampjes is.

Na het nodige gepruts en gepieker deed de proefopstelling het.
De kap van de HCE20 gedemonteerd en daar (op 3D geprinte houdertjes) een tiental oogjes op geplakt. De Raspberry Pi op de kap geschroefd en draden gesoldeerd. Daar wordt het toch altijd een beetje een bende van.

Kap weer op de HCE20 en met een USB-kabeltje stroom naar de Raspberry. De gevoeligheid van de oogjes afstellen (ze hebben een instelschroefje) en dan maar vanaf mijn ‘echte computer’ verbinding maken met de Raspberry. Dat kan; want de Raspberry heeft WiFi. Zo mooi.
Ik zal jullie de ‘ingewikkelde’ programma’s besparen.
Zie hieronder wat ik op mijn computer te zien krijg.
Trots.
Dit is stap 1. Ik kan (en zal) nu verschillende programmaatjes gaan maken waarbij ik de status van de HCE20 ‘door de dag heen’ kan gaan volgen. Dit dus allemaal om wat beter te snappen wat zich allemaal afspeelt en zo nodig met de installateur van mijn warmtepomp/vloerverwarming in de slag te gaan. Want het zit me allemaal niet erg lekker.

Je ziet op het plaatje hierboven 2 rijen lampjes. Dat klopt. Ik heb twee HCE20’s. Een in de garage voor de benedenverdieping en eentje boven. Die tweede is wat simpeler, want eigenlijk een uitbreiding van de ‘hoofd-unit’.
Hieronder nog wat resterende kiekjes

In een oud boek met een beschrijving van ‘puzzels in hout’ kwam ik deze ‘magic box’ tegen. Van hout leek me te moeilijk; dus ik heb hem getekend in Sketchup en op de 3d-printer geprint.
Helaas kende mijn buurjongetje hem al. Hij zat in zijn googel-doos. Nu houd ik hem maar zelf. Ik heb het ontwerp wel gedeeld op Thingiverse en myminifactory.

‘Tensegrity’…. Ik kende het woord ook nog niet.
Maar meer dan 40 jaar geleden zag ik voor het eerst ‘het Ding’ bij de ingang van de TH-Twente en heb dat altijd fascinerend gevonden. En pas geleden kwam ik op een website van ontwerpjes voor een 3D-printer, deze raadselachtige constructie tegen. Dat gaf mij hetzelfde gevoel als het kunstwerk in Enschede. En dat klopt ook wel. Beide zijn gebaseerd op de techniek van Tensegrity.
Ik heb het ontwerpje op mijn 3D-printer geprint en met ijzergaren de draadjes gespannen. Een heel gepiel, maar het staat eigenlijk heel leuk.
Voor de verjaardag van Evert heb ik hem toen wat groter gemaakt, geïnspireerd door dit filmpje.
Het leek me ook wel wat voor mijn zwager Jan. En ja hoor: hij is meteen aan de slag gegaan en heeft een manshoog exepmplaar bij hem in de tuin gezet.

Ik heb ruim 20 positieve reacties gehad op mijn eieren-avontuur.
Vijf mensen/koppels hadden geen interesse.

De ‘bestellingen’waren heel divers. Sommige modellen en kleuren waren echt populair; maar over het algemeen viel de spreiding me mee.
Een aantal setjes heb ik in de loop van de week (als het zo uitkwam) al meegegeven, maar vandaag heb ik alles ‘ingepakt’ in mandjes en klaar gezet.
Mails verstuurd, en de aankomende dagen zullen ze het pand wel verlaten.
In principe komen de mensen ze ophalen en dan ‘zet ik het mandje aan de weg’, om zodoende de gewenste ‘social distancing’ te bewaren. Wel ongezellig natuurlijk.

Al met al kijk ik er toch wel goed op terug.
Een normale verjaardag (al of niet met eieren) was natuurlijk veel leuker geweest, maar nu is het toch wel een klein beetje speciaal.

Hieronder een beeld van de meeste bestellingen.

Een poosje geleden kwam ik op een 3D-website iets leuks tegen. Paaseieren.
Ik heb er een paar geprint en dat liep al gauw uit de hand.
(om de gedachte te bepalen: het printen van 1 ei kost ongeveer 5 uur)

Mijn oorspronkelijke idee was om op mijn verjaardag een grote bak met die eieren neer te zetten, waar mijn gasten er dan desgewenst een paar uit konden zoeken (en/of onderling ruilen) en die dan mee naar huis nemen. Zo leuk… zo vlak voor de Pasen… (overigens vonden een aantal mensen ‘dicht om mij heen’ het een volkomen idioot plan).
Maar nu gaat het vieren van mijn verjaardag niet door vanwege de verplichte ‘social distancing’ om het Corona-virus te beteugelen.
Nu zit ik met een 100-tal eieren in mijn maag…
Bewaren tot volgend jaar? Dan is de lol eraf. En… pluk de dag!

Na wat ‘broeden’ heb ik het volgende bedacht.
De mensen die ik normaal voor mijn verjaardag zou uitnodigen kunnen bij mij eieren ‘bestellen’.
Ik verwijs ze naar de ‘website’ http://www.smitvision.com/Leuk/Paaseieren.
Ze mogen dan een mail sturen met de gewenste vorm en kleur.
Laten we zeggen: een stuk of 6 per persoon/gezin. Minder mag ook.
Wie het eerst komt, het eerst maalt. En ‘op is op’.
Speciale wensen kunnen ze ook doorgeven. Misschien houd ik er wel heel veel over…

Als ik de bestellingen binnen heb, maak ik setjes klaar.
Ze kunnen die dan ‘rond mijn verjaardag’ bij mij ophalen. Dan zet ik ze ‘aan de weg’ of we bewaren op een andere manier gepaste afstand. Jammer maar helaas.

Morgen gaat de mail de deur uit.
Ben benieuwd naar de reakties…

Er zijn 14 vormen

Er zijn 8 kleuren

Ik had weer een ‘klant’ die het leuk vond om een print van zijn huis te hebben.
Een markant huis in Oosterbeek.

Er was geen goede bouwtekening van het huis en ook de gegevens op Funda klopten niet erg.
Dus mijn vriend en ik hebben (op een erg regenachtige middag) een paar uur metingen gedaan. En veel foto’s gemaakt.
Thuis ben ik toen aan het tekenen geslagen met Sketchup.
Ik miste nog best veel maten (van de bovenverdieping) en die heeft mijn vriend toen alleen gedaan en mij doorgegeven.

Na een uurtje of 8 (?) tekenen en omzetten naar stuur-opdrachten voor de printer, de zaak eens opgestart.
Het printen zou zo’n 40 uur gaan duren.
Maar na een uur of 10 bleek dat het een puinhoop werd. Ergens ‘aan de binnenkant’ klopten de aansluiting van de keuken niet. Op de sketchup-tekening zag je dat zo gauw niet, maar bij het omzetten naar stl/gcode werd het dus een rommeltje.

De sketchup-tekening eens goed onderhanden genomen en vooral allemaal hulplijntjes en dergelijke weggehaald.
Opnieuw.
De tweede poging was eigenlijk perfect. Na ruim 38 uur was het af.
Met helaas één schoonheidfoutje. Een lelijk lijntje in het dak. Daar heeft de toevoer van de print wat gehaperd, denk ik. Eigenlijk zijn dit soort projecten ook wat te groot voor mijn hobby-printertje.
Maar ik ben er best trots op.
Volgende week lever ik het model af en incasseer mijn standaard loon (een mooie fles whiskey).

Eerst naar het Rijksmuseum.
Daar is een special over de schilder Carvaggio en de beeldhouwer Bernini. Zij intriduceerden (in 1600) ‘de Barok in Rome’
Van Bernini had ik (in Rome) wel eens wat gezien en dat vond ik zo mooi, dat ik het wel weer eens wilde zien.
En het is inderdaad prachtig.
Onbegrijpelijk ook hoe ze zo nauwkeurig in marmer konden werken.

Met golfmaat Jos klompenpad ‘het Kreelse pad’ gelopen.
We hebben al maanden niet samen kunnen golfen en moesten nodig wat bijpraten.

Het was wat regenachtiger dan verwacht, maar toch een genoeglijke wandeling.
Het is ook een bijzonder mooi pad…
Ik was vooral verbaasd dat hele stukken van het bos gewoon onder water staan door de overvloedige regenval van de laatste tijd.

Volgens een informatiebord van Natuurmonumenten zijn de naaldbossen bij Planken Wambuis in een dusdanig slechte conditie, dat massale houtkap nodig was.
Daar werd ons standaard wandelingetje daar toch een beetje triestig van.

Weer eens naar het ‘hoog water’ van de rivier gaan kijken (bij ‘de Blauwe Kamer’).
Het was een stuk minder hoog dan een paar jaar geleden, maar toch wel weer indrukwekkend…