Om 7 uur gaat onze wekker. We hadden niet aan het uur tijdverschil gedacht en dat blijkt achteraf dus 6 uur te zijn.
We rijden iets voor 10 uur (‘local time’) de boot af en rijden probleemloos in ruim 3 uur naar het centrum van Glasgow. Bij het hotel kun je niet parkeren (alleen uitladen) en je moet de auto een blokje verder in een parkeergarage zetten.
Eerst maar eens eten. Phia heeft bij het ontbijt nog niet veel genomen, dus die is wel toe aan iets stevigs.

We besluiten een tweedaags abonnement te nemen op de ‘hop-on-hop-off’ sightseeing bus, om op die manier de stad een beetje te leren kennen. Die bus rijdt elk kwartier en doet anderhalf uur over een rondje. Eén van de stops is vlak bij ons hotel.
Het blijft een ‘hop-on’. We hebben niet de puf om ergens uit te stappen. Ook niet echt goede plannen gemaakt.

Als we rond zijn, lopen we door het centrum naar ons hotel. Daar is het feest (met een uur gratis drank), want het hotel bestaat vandaag precies 1 jaar.
Heel saai blijven we die avond ‘thuis’. Een beetje bijkomen van de slechte afgelopen nacht en de eerste 300 linkse kilometers. Morgen hopelijk wat actiever en misschien leukere foto’s.

Om 3 uur aangekomen in IJmuiden en we mochten bijna meteen het grote schip op rijden. Met prachtig weer op het terras bovenop de boot het vertrek afgewacht.
Iets na 5 uur kiezen we het ruime sop en ietwat tot onze verbazing deint het schip best een beetje. Phia krijgt er steeds meer last van en uiteindelijk zit ik alleen aan tafel. Best jammer, want we hadden geboekt (en al betaald) voor een luxe diner in een prima restaurant aan boord.
Het kaasplankje heb ik in de hut opgegeten, maar Phia lag voor pampus.

Maar een beetje nieuws gekeken op mijn telefoon. Mede vanwege politiek toestanden, had ik geïnvesteerd in WiFi (via de satelliet). !7 euro voor 24 uur.

Een paar jaar geleden ben ik lid geworden van ‘de Zonnewijzerkring‘.
Zelfs een cursus gedaan en een paar keer bij hun bijeenkomsten geweest.
Maar mijn kennis/interesse was wat weggezakt. En ‘door Corona’ waren er ook maar weinig activiteiten.
Maar zaterdag was het weer eens zover: een excursie.
Naar Utrecht. Om 10 uur koffie en daarna langs een aantal zonnewijzers; waarbij diverse leden van de club tekst en uitleg gaven.
Na de lunch (in het café van de Domkerk) een stadswandeling onder leiding van een stadsgids. Daar ook natuurlijk wat extra aandacht voor zonnewijzers.
Prachtig weer en daardoor ‘deden’ alle wijzers het ook goed.

We begonnen bij de Jacobi-kerk.
In de gevel daar is de oudste zonnewijzer van Nederland te vinden.
Binnen in de kerk een mechaniek wat de klokken kan (kon?) laten luiden.
Weer buiten de kerk is een tweede zonnewijzer te zien.

Vervolgens naar ‘het Nicolaas Beetshuis’ in de Boothstraat. In een muur van het huis waar Beets heeft gewoond, steekt een stuk van een draagbalk naar buiten. Met wat pijn en moeite zijn daarop de resten van een zonnewijzer(tje) te zien.
Het ding heeft veel restauratie nodig, maar niemand wil/durft/kan er aan beginnen…

Verder naar het Janskerkhof.
Daar is op het marktplein een ‘analemmatische zonnewijzer‘ aanwezig. Op zo’n wijzer moet je gaan staan en je eigen schaduw geeft dan de tijd aan. Zaterdags is op die plek een bloemetjesmarkt; maar speciaal voor deze gelegenheid heeft de marktmeester er voor gezorgd dat vandaag op de wijzer geen kraampje staat.

We maken een tussenstop bij de Sint Willibrord kerk. Er is op, bij of in die kerk geen zonnewijzer te bekennen, maar de organisatie van de excursie vond het gewoon een prachtige kerk en een bezoekje waard. Dat is ook wel zo…

De (eenvoudige) lunch nemen we in het café van de Domkerk.

Vervolgens neemt een officiële stadsgids ons mee.

We kijken eerst bij een zonnewijzer aan de Buurkerk en gaan dan de Domtoren in/op om daar de zonnewijzer te bekijken die in een raam van de toren is geplaatst. Dat laatste is nog een gedoetje, omdat de toren in de steigers staat en je eigenlijk niet op die plek mag komen. Wij (deze ene keer) wel. Als we maar wel even een helm opzetten…
Deze twee laatste zonnewijzers zijn door de Kring bij het jubileum van 2003 aan de stad Utrecht geschonken.

Hieronder een paar foto’s die tijdens de stadswandeling zijn gemaakt.
De gids wist niets van zonnewijzers en heeft ook wel wat van ‘ons’ bijgeleerd. Want op aanwijzingen van de organisatie moest hij soms een klein stukje afwijken van zijn standaardroute en soms ook even stoppen op een plaats waarvan hij nooit wist dat daar iets ‘bijzonders’ was te zien.
Mede vanwege het prachtige weer was het allemaal heel genoeglijk. En Utrecht is eigenlijk heel mooi.

De excursie eindigde bij een luxe restaurant.
Een sponsor van de Kring (een rijke verzamelaar) had daar een paar van zijn topstukken tentoongesteld en trakteerde op een luxe borrel.

Het was een erg leuke dag.
Ik heb me meteen opgegeven voor een herhaling van de cursus zonnewijzerkunde om mijn kennis weer wat op te halen…

In Ede (bij station Ede-Wageningen) staat een mooie molen: “De Keetmolen”.
Mijn vriend Hans is daar ‘leerling molenaar’ en samen bedachten we dat het leuk zou zijn om een 3D-model te hebben.
In juni 2022 heb ik de molen ‘ingemeten’ en getekend in het 3D-programma Sketchup.
Ik heb niet ‘alleen maar’ de molen getekend; maar het hele rijksmonument. Dus ook ‘de belt’ en het naast de molen gelegen huisje (vroeger woonde daar de molenaar).

Ik had een wat vaag plan om grote aantallen te gaan printen en die te verkopen of weg te geven, maar al gauw bleek dat daar veel te veel tijd in zou gaan zitten (en ook wat teveel was voor mijn hobby-printertje).
Daarom besloten om vanuit Sketchup de STL-bestanden te exporteren en beschikbaar te stellen in het ‘publieke domein’.
De bestanden staan zowel bij :

• MyMiniFactory
• Thingiverse
• Cults3D
• Printables

Iedereen mag ze daarvandaan ‘downloaden’ en printen (op een eigen 3D-printer).
Hieronder een verslagje van het 3D-project. Alle foto’s zie je groter als je er op klikt.

De eerste versie heb ik gemaakt met alleen foto’s, informatie van het kadaster en de molendatabase.
Daarna ben ik met mijn vriend Hans echt ter plekke gaan kijken en metingen gaan doen.
De grootste fout van het proefmodel was dat ‘de belt’ niet hoog (en steil) genoeg was. Maar er zaten wel meer fouten in. De volgende versie was al een heel stuk beter; maar daarna verzeil je al gauw in het bekende ‘de duivel steekt in het detail’. Ook is het oppassen dat je niet teveel details opneemt. Zeker bij de schaal 1-op-200 die ik gebruik worden veel dingen te ‘priegelig’. Denk bijvoorbeeld aan de spaken van het kruiwiel of het hekje naast de trap de belt op.
Ik kan dat prima tekenen in Sketchup; maar mijn printer heeft gewoon onvoldoende ‘resolutie’. En het wordt ook niet stevig genoeg. De spaak van een kruiwiel is pak hem beet 5×5 centimeter doorsnee. Bij schaal 1 op 200 wordt dat 0,25 mm bij 0,25 mm. Dat wordt niks.
Je moet dus wel een beetje ‘rommelen’. Het kruiwiel is als een simpel rondje geprint en ook het hekwerk van de wieken is echt niet ‘op schaal’.

Waarom schaal 1 op 200?
Dat ligt aan mijn printer. Die heeft een maximaal oppervlak van 22 bij 22 centimeter. En ‘de belt’ heeft aan de voet een doorsnede van 24 meter. Dus schaal 1 op 100 (wat wel mooi zou zijn) ga ik niet redden. Een ander aspect is tijd en kosten. Om de belt met het huisje (die print ik als één geheel) in schaal 1:200 te printen, is mijn printer ongeveer 10 uur bezig. Zou ik dat in schaal 1:100 doen (aannemende dat het toch zou passen) dan gaat dat 80 uur kosten.
80 uur? 1:100 is toch twee keer zo groot als 1:200 ???
2 keer zo breed; 2 keer zo lang en 2 keer zo hoog. Dus duurt 1:100 8 keer zo lang om te printen als 1:200. En kost ook 8 keer zoveel plastic.
Mensen die zelf een (grotere) printer hebben, kunnen de STL-files natuurlijk opschalen naar wat ze maar willen.

Ik hoop dat mensen veel plezier hebben van mijn modellering. Het was nog een heel klusje, maar wel leuk om te doen.

Peter

Het begint traditie te worden om elk jaar mee te gaan met ‘de buitenlandreis’ van ‘Oranje Leeuw Golf’ (de personeelsvereniging van mijn oude werkgever). Ik ben nu 6 keer mee geweest. Alleen 2019 naar Zweden heb ik gemist (stom; stom stom) en daarna kwam Corona langs.
Maar nu dus naar Duitsland. Golfen is op vrijdag, zaterdag en zondag, maar de meesten vertrokken al donderdag naar het golfhotel ‘Gut Heckenhof’; net onder Keulen.
Ik arriveerde om een uur of 4 en heb wat rondgekeken. Behalve golf-gerelateerde dingen is er niets te beleven.
‘s Avonds ontmoeting met de andere deelnemers. Ongeveer 20 (van de 26) waren ook al gearriveerd. Een smakelijk buffet en gezellig bijpraten op het terras. Fantastisch weer.

‘Gut Heckenhof’ heeft drie ‘lussen’ (en een oefenbaantje). Vrijdag liepen we de ‘gele’ en de ‘groene’ lus; Zaterdag ‘groen’ en ‘rood’. Ik vond het eerlijk gezegd allemaal wat saai. Een beetje park-achtig aangelegd. Ik kan niet zo goed golfen; dus vind het belangrijker dat het er leuk/avontuurlijk uitziet dan dat het ‘golf-technisch’ in orde is.
Zaterdag was het wel vies warm. Overdag zo’n 36 graden en die nacht werd het op mijn kamer niet minder dan 28.

Zondag vroeg op. Inpakken, ontbijten, afrekenen en verkassen naar de tweede golfbaan: Burg Overbach. Half uurtje rijden en de eerste flight start daar om om 10:00.
Deze baan vind ik heel veel mooier dan de vorige. Hij ligt tegen een berghelling aan en dat levert mooie uitzichten en lastige slagen op.
Het weekend wordt om half zes afgesloten (met huldiging van winnaar Barry) en tegen achten zijn we weer in Nederland.

dagje Rotterdam.
Eerst (via de Bijenkorf) naar de ‘RoofTopWalk’.
Wat is Rotterdam toch een prachtige stad. Eigenlijk ben ik een ‘Amsterdammer’ en ga daar minstens 3 keer per jaar naartoe. Maar heb me voorgenomen vaker naar ‘010’ te gaan. Het is volkomen onvergelijkbaar met Amsterdam maar op sommige punten heel veel mooier.

Het tweede deel van ons dagje Rotterdam bezochten we ‘het depot’ (de opslag) van museum Boijmans-van Beuningen. We waren nog nooit in dat museum geweest en nu is het langdurig gesloten voor renovatie.
Maar pal naast dat museum ligt het gloednieuwe depot.
Dat heeft verschillende architectuurprijzen gewonnen: en terecht.

Je krijgt in dit depot een indruk hoe al die (150.000) kunstwerken bewaard worden. Slechts een klein deel is steeds in een museum te zien.
We begonnen met een kleine rondleiding met een gids. Je moest een wit jasje aan (tegen stof en zo) en mocht toen 10 minuten in een van de opslagruimtes. Daar heerst een geconditioneerd klimaat (we hebben ook nog de luchtbehandelingsinstallatie gezien).

Het is dus vooral een technisch gebeuren. Maar hier en daar hebben ze toch ook nog wat kunstwerken tentoongesteld. Zeker nu het echte museum dicht is.
Leuk om gezien te hebben.
En: een werkelijk prachtig gebouw!

Samen met golfmaat (en vriend) Jos een bezoek gebracht aan ‘de KLM Open’.
Jos kon via zijn zoon (redleijk) voordelig aan kaartjes komen.
Het toernooi wordt gespeeld op de golfbaan Bernardus in Cromvoirt. Vreemd hoor; zo’n superbaan op die plek…
‘technisch’ is het een mooie baan. De fairways zijn bijvoorbeeld mooier/gladder dan de greens op mijn thuisbaan. Het schijnt ook mooi te bespelen te zijn. Maar ik vind het maar saai. Het gaat mij altijd wat meer om het ‘landschappelijk uiterlijk’.

Wel leuk om die experts te zien slaan. Hoewel ik de meeste ballen niet kon volgen. En ze slaan ongeveer twee keer zo ver als ik.

Zie de foto’s hieronder voor een indruk van de dag.

Het was vandaag een fijne dag.
De foto’s zullen jullie wellicht weinig doen, maar geven mijzelf wel wat herinneringen:
– eerst met de auto naar Arnhem en onder het *station* geparkeerd. Wat is dat toch een mooi station… Normaal gaat een mens met de trein, maar ik had de auto nodig.
– Met oud-collega Erik het vernieuwde museum Arnhem bezocht. Ik vind het een aanrader. Alleen was (vanwege ‘personeelsgebrek’) het restaurant gesloten.
– Iets eerder dan gepland (samen met Erik) vertrokken naar de golfbaan Welderen (Arnhem Zuid) en daar prima geluncht op het fantastische terras daar.
– Op Welderen loste oud-collega René Erik af, en hebben René en ik vanaf 5 uur een complete ronde gegolfd
– bij zonsondergang hebben René en ik op dat prima terras de dag nog eens geëvalueerd..
Mooie dag!

Om te beginnen: dit jaar verliep alles in het nestkastje heel veel beter dan vorig jaar.
Er zijn (op 13 en 14 mei) uiteindelijk 9 koolmezen uitgevlogen.

De hele winter slaapt er al een koolmees in de nestkast; maar half maart wordt ze (want het schijnt altijd het vrouwtje te zijn) wat actiever.
In het filmpje hieronder zie je dat ze aangeeft dat dit haar terrein is (zie ook deze verklaring)

Nogal tot mijn verbazing zie ik 10 april opeens een heleboel eitjes. Dat heeft ze toch maar (voor mij) ongemerkt gedaan. Ik had ook nog nooit een mannetje in de buurt gezien…

14 (?) april begint ze te broeden em ze krijgt af en toe een rupsje van het mannetje. Maar ze gaat ook best vaak zelf even een kwartiertje weg (en laat dan de eitjes gewoon open en bloot liggen).

23 april komt het eerste eitje uit en de rest volgt in de uren erna

de weken erna is het een drukte van belang voor de ouders

Een van de jonkies heeft het niet gered.

13 en 14 mei is het zover. de vogels vliegen uit!
Gistermorgen 5 en vanochtend de laatste 4.
Dat duurde allemaal langer dan ik dacht en het is ook moeilijk te volgen.

Bij het opruimen van het nest vond ik 1 eitje wat niet uitgekomen was.
Alles klopt dus. 11 gelegd, 10 jonkies geteld, eentje heeft het niet gered, 9 uitgevlogen.
Een mooi succes!
De kast is weer klaar voor volgend jaar (en heel misschien nog voor een tweede nest, dit jaar)

Maandagmorgen om een uur of 10 van huis en de boot van 1 uur.
Iets na drieën komen we aan bij ons ‘Bed&Breakfast huisje’ achter hotel/eethuis de Koegelwieck in Hoorn. Ziet er prima uit. Daar gaan we het wel volhouden.
Na ‘installatie’ lopen we het dorpje in. Er is (zo vroeg in het seizoen) niets te beleven en we lopen door de polder heen en weer naar de waddendijk. Die avond hadden we gereserveerd in het eethuis en eten daar prima.

---

---

Dinsdag staat een wandeling in het oosten van het eiland op het programma. Zie het kaartje hierboven. We liepen tegen de klok in; en je ziet dat het ons in eerste instantie niet lukte om de zee te bereiken. Het gebied vóór de duinen is in deze tijd van het jaar nog erg drassig. We moesten terug en een stuk over het fietspad.
Op het brede (en helemaal verlaten) strand aangekomen een eind tegen de stevige Oostenwind langs zee gelopen en door de duinen en het natuurgebied weer terug.
Zie de foto’s hieronder.
De Koegelwieck is dinsdag en woensdag gesloten, dus daar kunnen we niet terecht. We eten (matig) een paar deuren verderop bij ‘Hessel’. Dat is een lokale beroemdheid (‘de Bruce Springsteen van Terschelling’) maar het is nog wat vroeg in het seizoen, dus dat optreden wordt ons bespaard.

---

---

Woensdag een wandeling vanuit West-Terschelling.
Auto bij de haven geparkeerd en het dorpje in. Leuk dat de Branadaris daar zo precies in het midden ligt. Meteen uit het dorp klim je een duin op en hebt vandaar een mooi uitzicht.
Het idee is verder hetzelfde als gisteren. Je loopt door een mooi natuurgebied naar de duinen; dan een stuk langs zee en weer terug naar het dorp. In dit geval door een stuk bos. Dat hebben ze daar ook (een beetje).
Onderweg was geen catering; dus we waren blij toen we weer in het dorpje waren. Daar hebben we ‘onder de Brandaris’ prima garnalenkroketjes gegeten.
Ook achteraf was deze wandeling de mooiste van de hele week.
‘s Avonds vrij luxe gegeten bij ‘de drie Grapen’. Dat restaurant herinnerde ik me (heel vaag) van mijn vakanties in ’72 en ’73. Als we aan het eind van de vakantie nog geld over hadden, gingen we daar (kip) eten…

---

---

Over de woensdagavond valt nog wat te melden.
Bij de VVV (in West) hadden we die ochtend een foldertje gezien van ‘dark Sky Terschelling’. Vanaf Oosterend probeert men het donker te beschermen en als je een klein stukje de Boschplaat oploopt heb je een prachtig zicht op de sterrenhemel.
Op de meeste plekken in Nederland is zoveel ‘lichtvervuiling’ dat je alleen maar de meest heldere sterren ziet.
Vanaf 11 uur is het echt donker en om half 11 gingen we die kant op. We hadden ons te slecht voorbereid en konden eigenlijk niet goed bepalen waar we (vanaf het parkeerterrein) heen moesten. Ook lukte het me niet om met mijn fototoestel iets redelijk vast te leggen. Het is nog verbazend dat er toch nog af en toe mensen in het stikdonker opdoemen. Eigenlijk best een beetje eng…
Hoewel het ‘beter moet kunnen’, vond ik het toch fijn om weer eens zoveel sterren te zien.

---

---

Donderdag deden we het midden van het eiland. Met een fikse tippel van 16 kilometer twee keer het eiland overgestoken en dus zowel de Noodzeekust als de Waddenzee gezien.
Natuurlijk gestart in Midsland. Daar had ik ook nog wat (vage) herinneringen liggen; want daar waren de kroegen!
Iets voorbij halverwege de wandeling kwamen we door het plaatsje Formerum. Dat is het vermelden waard, want daar was indertijd de camping waar ik zat. Camping Mast is wel erg veranderd en er kwamen geen herinneringen terug. Wel wat vage herkenning van restaurant ‘de Rustende jager’ en ‘de Koffiemolen’. Beide binnen honderd meter van de camping.
Zie foto’s hieronder.
‘s Avonds weer lekker eten bij de huisbaas.

---

---

De laatste dag alweer. We zijn wel wat uitgewandeld en hebben twee musea op het programma staan.
Het leukste lijkt ons het bunkermuseum; maar daar kunnen we pas om 1 uur terecht. Want: we willen een rondleiding met een gids. Dat is ons aangeraden en blijkt ook wel nodig te zijn. Anders kom je niet in de echt interessante plekken. Het bezoek krijgt van ons een heel ruime voldoende.
De ochtend besteden we dan maar aan ‘het behouden Huys’. Dat is wat minder, maar toch geen straf.
Terug van het bunkermuseum parkeren we weer in de haven en lopen nog wat over de zandplaat van ‘de Noordsvaarder’. We hebben goed zicht op alle schepen die aankomen en vertrekken. Dat zijn er nog heel wat.
We scoren een (heerlijke) kibbeling en kunnen meteen daarna de boot op. Die vertrekt om half 6 en iets na negenen zijn we weer in Ede.